Dwutakt- czyli dwuuderzeniowa praca nóg w kraulu, jest skuteczny wówczas, gdy praca nóg jest właściwie skoordynowana z pracą rąk. Technika dwutaktu jest w gruncie rzeczy prosta, jednak z powodu pewnych nieporozumień jej przyswojenie przysporzyć może niekiedy trudności.
Dwutakt polega na tym, że na każdy ruch ręki w cyklu przypada jeden ruch nogi. Tak więc, wprowadzenie do wody prawej ręki, wspomagane jest przez ruch lewej stopy w dół; wprowadzenie zaś lewej ręki, podparte jest ruchem prawej stopy w dół. Przy czym, po każdym jednym ruchu nogi następuje krótka pauza w pracy nóg, które szybują wyciągnięte „w cieniu” przedniej części ciała (bez pauzy byłaby to nie dwu lecz wielouderzeniowa praca). W ten sposób ciało uzyskuje potrzebny mu napęd i rotację.
Trenerzy stosują różne sposoby nauczania dwutaktu w zależności od potrzeb i celów określonego szkolenia czy wymogów jego uczestników. Niezależnie od tego, warto być świadomym, że poprawne nauczanie powinno mieć na uwadze trzy fazy dwutaktu: przygotowawczą– kopnięcia (a raczej strzepnięcia wody górną powierzchnią stopy)- oraz fazę zatrzymania pracy nóg.
W pełnym stylu fazy te prezentują się w następujący sposób:
# Przygotowanie polega na umiejętności wykorzystania wyporu wody w celu wykonania lekkiego uniesienia nogi w kierunku powierzchni wody. W tej fazie mamy wrażenie jakby cała noga (od biodra po palce stóp) „była unoszona” delikatnie za piętę ku górze.
# Strzepnięcie polega na wykonaniu nieznacznego choć w miarę dynamicznego ruchu stopą w dół. W tym momencie mamy wrażenie jakby ruch stopy, a w rezultacie całej nogi napędzał rotację i wspomagał wprowadzenie ręki do wody.
# W fazie zatrzymania, nogi przez chwilę nie pracują, a w wyniku uzyskanego napędu w miarę swobodnie dryfują blisko siebie.
@ malicki